Adelina Gençoğlu

Aynı hayaletten, farklı diller konuşuyoruz onunla. Odama girdiği anda “Hadi, tüm zamanlaşmış düşünceleri yakalım.” diye sevinçle bağırdım. Ama gezinen hayaletine dokunduğumda, ellerime sinen kokusundaki isleri soludum. Ben hayalet oldum, o beden. Boynumdaki kırılganlık karıncalandı, bir resim çizdim duvarıma. Gülümseyen bir kadın ama gözleri ters...

Sabahın ilk ışıkları yeryüzüne yeni yeni düşmeye başlamıştı. Linda ise daha gün aymadan çoktan uyanmış ve yollara düşmüştü. Yaklaşık kırk dakikalık bir yürüyüşten sonra nihayet Bilge Kadın’ın evine varmıştı. Hızlıca tahta kapıya birkaç kez vurdu. Bilge Kadın, beyaz, uzun saçları ve yüz yaşını aşkın...

Bütünün içinde, kendinin dışında… Kendinin dışında, bütünün içinde… Senin yanında, benden uzakta. Sürreal bir boşluğu gözlerimle çizdim. Görmek, hissetmekten daha zordu. Salvador Dali, hayatım boyunca hiç elimi bırakmadı. Çünkü görmeden yürüdüğümüz yollarda kendimizi korumak imkansızdı. Bir denge kurabilmek bile zordu. Neyse ki manzaramız hiç karanlık...

Ne görüyorsun? Görmüyorum, bakıyorum. Neye bakıyorsun? Baktığım şeye. Baktığın şey de ne? Yansıma. Yansıyan ne? Yansıyandan başka kim var ona bakan? Vasili Vasilyeviç Kandinski; 04.12.1866 doğumlu ressam, 13.12.1944’ e dek sanatıyla bıraktığı izle hiç kaybolmayacak bir ruh  bıraktı sanata… Maddenin ardında daha anlaşılır bir rüya vardı onun için… 20.yüzyılda parmaklarından dökülen sihirli...

Ellerimde güneşin sarışın çicekleri, avuçlarımda yanmış mavi. Onun sıcağıyla doğdu içimdeki buzdan sevgi. Güneşin çocuklarının yuvasıydım, duygularımı uyandırdılar her sabah… Bakışlarındaki güce tutkun giz ile… Her sabah babalarına döndüler yüzlerini, yangına açtılar çiçeklerini… Sevginin küllerine dönüşmek istemişti hepsi; saf beyaz ve ince renklerinden sıyrılır...

1879 İsviçre doğumlu, Alman ressam Paul Klee’nin en sevdiğim üç tablosunu ve ilham dolu sözlerini derledim. Ressam 1940’a kadar süren yaşamında gerçeküstücülük, kübizm ve dışavurumculuk gibi akımlarda kendine ait çizgileriyle, tarzını yansıtmakta etkili olmuştur. Keyifle… Senecio, 1922 1922’de tamamlanan Senecio, Klee’nin mizah anlayışı ve Afrika kültürünün bir...

“Ben manyetik bir ışığım. Karnım aç karanlığa, gördüğüm her titreşimi yutarım. Ama sen bunları hiç duymadın, ben hiç fısıldamadım. Rüzgara niyetimi hiç bırakmadım, gerçek bir düşman bırakır ancak tüm gerçeği rüzgara… Henüz bilgiyi sindirmeden ışığa, onu çarpıtsın diye karanlığa…” Dokuz dakikadır tekrarlayıp durduğum sözler nereden...

Almeda durdu, derin soluğunda minik buz parçaları vardı. Ciğerlerine kadar inen su parçaları koskoca bir ormanı besler gibiydi. Görünmeyenin ardındaki tüm kökler birbirine dolaşmış, bağlanmıştı sonsuz bir bağla… Ancak insan bu bağları düğüm sanar, çözülmek için kavgalar yaratır ya da keser yine kendi canını...

Bu yazı yüksek miktarda sizi yeniden programlayacak ve en olmadık yerlerde aklınıza gelecek bilinçaltı kodu içerir.Özgürlüğe nasıl bir tanımdan bakıyorsun? “Herkesin hakkına saygı duyarak kendi istediklerimi yapıyorum veya kimse bana karışamaz?” Gerçekten daha önce hiç bu kadar sınırlı tanımlarla özgürlüğün bir anlam bulduğuna rastlamamıştım....