Köşe Yazıları

Başlığım size siyasi duruyor olabilir ama konumuz müzik ve müzik de tıpkı diğer sanat dalları gibi siyasetin şekillendirdiği toplum tarafından değerlendiriliyor. Böyle olunca da bulunduğunuz toprakların sanatı ya özgür ve yaratıcı oluyor, ya git gide mutaassıplaşıyor. Sonra arada birileri bir çalışmalar yapıyor. Mesela bir klip...

İstanbul’da, Kadıköy’de, bir yer… Ve ben ne zaman oradan geçsem içimden oraya ait o parçayı mırıldanırım… Trafiğin en berbat olduğu saatte bile ruhumu kurtarırım o çıkmazda… Yani çıkmazın adını verdiği parçayla… Şarkının yaratıcısının adeta saksafonunu çalmadığı ruhunu dinleyene üflediği ve kendi ruhunu dinleyeninin ruhuna kattığı parça...

Kabul etmeliyim ki çoğu grup yıllandıkça müzikleriyle benden uzaklaştı... Müzikleri onların duruşlarını da değiştirdi, belirsizleştiler benzer şekillerde. Her türlü yollarımı ayırdığım grubun sayısı oldukça arttı son yıllarda... Bazı gruplar da eski tüfek olmanın rehavetiyle üretmiyorlar artık ya da şartlar malumun arkasına sığınarak konser falan derken cepten...

Şiir severim, şiirlerin şarkı olmuş haline ise her dem bayıldım, bayılırım. Öyle ya daha ufacıktım belki yaşım vardı bir Murathan Mungan'a, bir Bedri Rahmi Eyüboğlu'na, bir Sabahattin Ali'ye ulaşmama... Ama şarkılar o muhteşem kavuşum beni şiirlerinin şarkı halleriyle tanıştırmıştı ve hayatıma girmişlerdi işte bir daha...

Yeni bir çalışma ve düşündürdükleri bu yazımın ana teması diye 'dan' şeklinde bir giriş yapmış bulunmaktayım...? Bahsettiğim yeni çalışma bir cover... Coverın orijinali bir popçuya ait... Yıl 90'lar eee ne var bunda değil mi? Farkettim de o zamanlar popçular rock temalı birşeyler yaptıklarında pek farklı, çok da havalı hissediyor...