Ayın Görünmeyen Yüzü

Az önce aynada kendimi tanıyamadım. Korktum, yabancı bir insanın gözlerine baktım ve inanamadım. Bana böyle bakan gözlerin benim gözlerim olduğunu kabul etmekte çok zorlandım. Keşke o yeşil gözler benim diyebilseydim ve baktığımda gördüğüm şeyleri tarif edebileceğim duyguları anlasaydım. Aynanın bana gösterdiklerini keşke o gece...

“Kimliğinde yazan rakamlara dair bir fikrim yok küçük çocuk ama benim dünyamda hiçbir hayalin boyundan büyük değil. Bedenine birkaç numara büyük bir hayat yaşamaya da çalışmıyorsun herhangi bir senaryoda. Hangi sınırı çizdiyse duyguların, kime izin verdiyse güvenin ve hangi çiçekleri yeşerttiyse kalbin onları hissediyorsun,...

Camdan baktım az önce, çok karanlıktı içim, sanki sokakta gördüğüm tüm ziftleri içmişim. Bazı şeylerin sebebini bulmakta iyiyimdir ama bilmiyorum bu sefer sigarayı kaçıncı özleyişim. Film izlerken panjurları kapalı unutup günün yanlış vaktinde saatlerce uyumuş gibiyim. Aynaya baktım az önce, deniz kenarında terk edilmiş kırık...

Nelere alışır insan? Ya da zamanın akıp gidişiyle neleri kabullendiğinde alıştığını zanneder? Belki de sevgi, nefret, öfke, mutluluk hepsi yan duygulardır ve biz aslında sadece alışarak hayatta kalıyoruzdur. Bu dünyayla tanışıp alıştığımızda konuşup yürüyoruzdur belki ve belki de gözlerimiz harflere alıştığında öğreniyoruzdur okumayı. Belki...

Son üç ayda belki de gelecek beş yılımıza yetebilecek kadar çok şey tükettik hayatlarımızda. Güya durup düşündük ama neyi? Bu süreç bittiğinde bir daha yapmayacağımız şeylerden ne kadar zevk aldığımız yalanını mı? Yoksa haber almamamıza rağmen çok da sıkıntı yaşamadığımız ve hayatımızdan bir şey...