Baran Barış

Çocukluğunu ve gençliğini 90’larda yaşamış olanlar, ister Türkiye’de ister başka ülkelerde üretilen müziği dinlesinler, genellikle dolu dolu albümlerle karşılaştılar ve her şeyin fabrika hızıyla üretilip tüketilmediği bir zamanda, kendi kimliğini bulmuş ve çeşitli, birbirine benzemeyen işlere tanıklık ettiler. 1995 sonrası popüler müziğin yanında rock...

Popüler olanın peşinden giderek kendini ona dönüştüren ve kimliksizleşen bir anlayış her daim geçer akçe olurken buna direnmek, zor yolu seçmek gibi görünse de hem üretene hem o üretimi takip edenlere kattıklarına bakmak lazım. Yaklaşık son yirmi yılda Türkiye’de rock müziğin arabesk tarafından asimile...

Geriye dönüp bakmak, geçmişin muhasebesini yapmak, her şeyin hızlıca yanımızdan geçip gittiği bir zamanda oldukça meşakkatli bir iş. Önümüze gelen her neyse onu tüketmeliyiz bir an önce ki tüketeceğimiz bir sonraki nesneye yetişebilelim. Arada gözümüzden kaçan ve değeri olan bir şeyler varsa da üstüne...

Doğanın bir parçası olduğunu unutan ya da kabullenmek istemeyen insanın ona hükmetme arzusu, dengenin bozulmasına neden olurken bu arzunun sonuçları, yüzümüze pek çok kez çarpıyor. Doğa – insan ilişkisi, baştan yanlış kuruluyor, doğanın edilgen olarak, özne olmayan biçimde ve akılla kültürün karşısında konumlandırılmasına dikkat...

Adlandıramadığını, tanımlayamadığını yahut kendine benzemeyeni kuşkuyla karşılayan insan, ya onu kendine benzetecek ya da dışlama mekanizmalarını devreye sokarak yalnızlaştıracaktır. Enikonu yabancıdır karşısındaki. Alelacele bir çözüm bulmak gerekecektir. Julia Kristeva, çoğunluğun gözündeki yabancıyı “saydamlığı bulutlandıran kara melek, mat, derinliği kestirilemez bir itki” olarak tanımlar ve...