Ayın Görünmeyen Yüzü

Hiçbir yere ait hissetmiyor olmam ile ilgili bulduğum ve bulamadığım bir sürü cevap var hala. Nerelisin sorusuna bile duraksamadan, farklı cümleler kurmadan, herhangi bir şehrin cevabını rahatlıkla veremiyor olmam düşündürüyor beni. Karışık deyip işin içinden çıkıyor olmak ya da bazı küçük notlarla konuyu kapatıyor...

Güne açan çiçekler gibi uyandım bugün çünkü neden olmasın? Bunun Hepsi grubunun bir şarkı sözü olması ve dün gece rüyamda imzalı fotoğraflarını bulamayıp ağlamamla hiçbir ilgisi yok. Eğer rüyalarımda gördüklerimle sabahki ruh hallerim bu kadar bağlantılı olsaydı, dün sabah Viyana’daki odamda dans ettiğim anın...

Az önce aynada kendimi tanıyamadım. Korktum, yabancı bir insanın gözlerine baktım ve inanamadım. Bana böyle bakan gözlerin benim gözlerim olduğunu kabul etmekte çok zorlandım. Keşke o yeşil gözler benim diyebilseydim ve baktığımda gördüğüm şeyleri tarif edebileceğim duyguları anlasaydım. Aynanın bana gösterdiklerini keşke o gece...

Bazen kabul etmek çok kolayken yaşadığın olayları, bazen sindiremezsin, kaçarsın. Kaçtıkça rüyaların kovalar, yürüdüğün kaldırımlar boğazına sarılır. Unuttuğunu sandığın ne varsa gün içinde karşına çıkar, baktığın bir çift gözde seni içine alır. Bindiğin asansör sana öyle şeyler hatırlatır ki, inmek istesen inemezsin, dursa çıktığın...

Nelere alışır insan? Ya da zamanın akıp gidişiyle neleri kabullendiğinde alıştığını zanneder? Belki de sevgi, nefret, öfke, mutluluk hepsi yan duygulardır ve biz aslında sadece alışarak hayatta kalıyoruzdur. Bu dünyayla tanışıp alıştığımızda konuşup yürüyoruzdur belki ve belki de gözlerimiz harflere alıştığında öğreniyoruzdur okumayı. Belki...