Genomu Sen

6 / İnanç - Fosil - Yakıt Uyan Bir arayıştır altlar İndikçe tükenir Sandığın Bir noktasına bilinç konulmuş Canlı bir doku sonuçta Gezegen de olsa İnsan da Uyan Çok fazla kömür birikti Çok fazla tanrı Tam bir cevher Yerle bir olan Kafanın tüm katmanları Ve şimdi dışarı çıksın Magma eşliğinde Önce içindekiler Sonra sen Ve dökül bakalım İnanç mı ağır Kömür mü Tanrı mı Uyan uyan uyan Isınmaya Dolmaya Taştıkça...

I. Bilişsel Zekâ Yaptığımız robotun DNA dizilimini yazmaya çalışıyorduk. Robotun kabataslağını bitirmiş, sindirim sisteminin iskelet sistemini hazmetmesini bekliyorduk. Kendi kendini yemişti çünkü; neredeyse tamamını hem de. Genomunu kodlarken farkında olmadan nev-i şahsına münhasır yamyamlık da kodlamış olmalıydık. Robotu birlikte yaptığım meslektaşım, gönüldaşım, sırdaşım, alın yazım...

Ne zor şeydir, birine “Geçirdiğin en güzel yıllar hangileriydi?” diye sormak. Hele ki 3 yaşındaysa sorduğun şahsiyet. Dönüp dönüp her seferinde aynı şeyleri söyler zaman yolculuğundan her inişinde: “Komik olduğunu mu sanıyorsun?” Hayır, hiç de sanmıyorum. Kelebek ömürlere bile, herkese ve her şeye sorulabilir bu...